"TO, CO ZOSTAŁO" Jodi Picoult

Jodi Picoult
"To, co zostało"
Wydawnictwo: "Prószyński i S-ka"
ilość stron: 558


Moja ukochana autorka zbiera u mnie same dobre oceny jak 8 czy 9 zazwyczaj, niestety nie tym razem. O nie! Tym razem zasługuje na najwyższą, okrąglutką 10!
Jodi Picoult nigdy nie unika tematów trudnych i kontrowersyjnych, a wręcz przeciwnie - dzielnie stawia im czoła. Tym razem przeszła samą siebie i wspaniale opisała to o czym trudno nam mówić do dzisiaj.

"Świat niczego się nie nauczył.Rozejrzyj się.Nadal mamy czystki etniczne.Dyskryminację{...}Byłam pewna,że przeżyłam po to.aby coś takiego nigdy się już nie zdarzyło,ale chyba się myliłam.Bo to się wciąż dzieje,Sage.Każdego dnia."

Sage Singer nie jest typową młodą dziewczyną. Jest typem samotniczki, którą ludzie wręcz przerażają. Nawet jej praca to odzwierciedla - Sage jest piekarzem, która najlepiej czuje się w nocy, w kuchni brudna od mąki i owładnięta zapachem wypieków. Zrozpaczona po śmierci matki, o którą się tak naprawdę obwinia, uczęszcza na spotkania grupy wsparcia. Na spotkaniach poznaje i zaprzyjaźnia się ze starszym panem Josefem. Spotkanie Josefa jest znamienne dla Sage - odmienia całkowicie jej życie. Pewnego dnia mężczyzna prosi dziewczynę o dość nietypową przysługę - prosi ją aby ta pomogła mu umrzeć. Jaką straszną tajemnicę skrywa mężczyzna, który chce pożegnać się z życiem? Tajemnica sięga czasów II wojny światowej i jest okrutna, naprawdę straszna.

Moja opinia:

"...wiem jaką siłę ma opowieść. Może zmienić bieg historii. Może ocalić życie. Ale można też w niej zatonąć na dobre". " Ta powieść Pani Picoult właśnie taka jest. Można się w niej zatopić, zatonąć na dobre. Dopóki nie przeczytamy ostatniego słowa nie spoczniemy. Książka porusza ważne wydarzenia, o których nie wolno nam zapomnieć. Wydarzenia II wojny światowej tak bliskie przede wszystkim nam, Polakom. Jest to pierwsza książka, której udało się wycisnąć łzę z mego oka. Nigdy nie płaczę przy książce czy filmie ale tym razem nie umiałam i nie chciałam się powstrzymać. 
Przepięknie napisana prawda, bo każdy z nas jakaś prawdę ma, nawet nazista, nawet zbrodniarz. Książka pokazuje wydarzenia widziane oczyma zarówno ofiary jaki i oprawcy, kata. Tę pozycję przeczytać należy, należy się wzruszyć i zapłakać nad losem wszystkich pokrzywdzonych. Dzięki taj pozycji historia odradza się i nie daje nam zapomnieć, bo tego zrobić nam nie wolno. Autorka przypomina nam, że żadne przestępstwo nie może ulec przedawnieniu, a zbrodniarzy winnych ludobójstwa należy ścigać nawet na "końcu świata" w odległej Ameryce i bez względu na ich wiek nic nie może im ujść na sucho. 
Dziękuje autorce za to, że tak sumiennie przygotowała się do napisania książki. Niczego nie ubarwiając i nie zatajając. Dziękuję za to, że pokazała, że literatura obyczajowa to nie zawsze znaczy "lekka".
Książka wzbudzała we mnie skrajne emocje od litości i sympatii po złość i nienawiść.  Uwielbiam to i właśnie dlatego kocham czytać.

"Z głębi serca tkałam słowa na podobieństwo pajęczej nici i tchnęłam w nie życie. Wszak po to czytamy książki, prawda? By sobie uświadomić, że czegokolwiek doświadczamy,
nie jesteśmy jedyni."

cytaty:

"Nie wiem, co najtrudniej nam jest ścierpieć w śmierci. Może jednostronna komunikację, niemożność zapytania ukochanej osoby, czy ja bolało, czy teraz jest szczęśliwa tam, gdzie jest… jeśli gdzieś jest w ogóle. W śmierci nie kropka jest najgorsza, tylko znak zapytania."

"Bo czasem, aby przeżyć kolejny dzień, trzeba mieć ku temu jakiś powód."

"Nie wierzę w Boga. Ale siedząc tam, w sali pełnej osób, które czują coś innego, uświadamiam sobie, że wierzę w ludzi. W ich moc pomagania sobie nawzajem, niezachwiany opór wobec przeciwności losu. Wierzę, że niezwykłe zawsze weźmie górę nad pospolitym. I wierzę, że nadzieja – choćby tylko w lepsze jutro – to najpotężniejszy narkotyk na tej planecie."

 


moja ocena:

●●●●●●●●●●

10/10

najlepiej czuje się w piżamie :)